Kompas magnetyczny z wraka kecza „Helena”

Numer inwentarza:

CMM/HŻ/152

Tytuł:

Kompas magnetyczny z wraka kecza „Helena”

Autor:

nieznane

Czas powstania:

1. połowa XX wieku

Typ obiektu:

urządzenie

Rodzaj:

historia

wysokość:

100 mm

średnica:

150 mm

Właściciel:

Narodowe Muzeum Morskie w Gdańsku

Kolekcja:

przyrządy nawigacyjne

Miejsce powstania:

nieznane

Miejsce pozyskania:

Polska

Materiał:

mosiądz, metal, szkło

Technika:

przemysł

Dział:

Historii Żeglugi i Handlu Morskiego

Lokalizacja:

magazyn

Opis:

Róża kompasowa umieszczona na pływaku w mosiężnym kociołku z płynem, w celu zmniejszenia ciężaru róży i jej wahań w czasie kołysania statku. Kociołek kompasu umocowany w zawieszeniu Kardana, u góry przykryty szybą. Kompas pozwala odczytywać aktualny kurs statku, brać namiary. Kompas był na wyposażeniu kecza „Helena”. Zatonął wraz z żaglowcem w czasie działań wojennych w marcu 1945 r. w Zatoce Puckiej. Wydobyty w wyniku badań podwodnych w 1969 r. prowadzonych przez ówczesne Muzeum Morskie (obecnie Centralne Muzum Morskie) w Gdańsku. „Helena” była tzw. jachtem rewskim, używanym do żeglugi przybrzeżnej (kabotażowej) do przewozu towarów masowych. Zbudowana w 1872 r. przez szkutnika niemieckiego Kosha dla Józefa Budy z Rewy. W 1895 r. jednostkę odkupił Józef Długi. W 1927 r. jacht został przebudowany przez jego syna, Klemensa, z jednomasztowca na dwumasztowy kecz. W 1936 r. został wyposażony dodatkowo w 20-konny silnik napędowy.