Kotwica Trottmana z nieruchomą poprzeczką

Numer inwentarza:

CMM/BO/1415

Tytuł:

Kotwica Trottmana z nieruchomą poprzeczką

Autor:

nieznane

Czas powstania:

nieznane

Typ obiektu:

urządzenie

Rodzaj:

technika

długość:

64 cm długość poprzeczki

długość:

73.5 cm długość trzonu

Właściciel:

Narodowe Muzeum Morskie w Gdańsku

Słowa kluczowe:

kotwica

Kolekcja:

maszyny i urządzenia

Miejsce powstania:

nieznane

Materiał:

żelazo

Technika:

kowalstwo

Mat. i tech. opisowo:

Kotwiczka żelazna wydobyta z wody morskiej, skorodowana. Posiada poprzeczkę nieruchomą o średnicy 1,8 cm oraz ruchome łukowato wygięte ramiona, osadzone wahliwie na osi umocowanej w widłach pięty trzonu. Na obu końcach ramion wykuto 2 sercowatego kształtu łapy. Pod łapami, od strony dolnej kotwicy, wykuto w ramionach dodatkowe pazury ograniczające zagłębienie się łap w dno. W uchu na górnym końcu trzonu tkwi pierścień żelazny średnicy wewnętrznej ok. 8 cm wykonany z pręta średnicy ok. 1,8 cm. Średnica trzonu (nad widłami) ok. 3,2 cm. Jedna z łap kotwicy posiada wyszczerbienia. Obiekt był wykuty ręcznie.

Dział:

Historii Budownictwa Okrętowego

Lokalizacja:

magazyn

Opis:

Mała kotwiczka żelaza typu Trottmana stanowiła wyposażenie nieznanej jednostki pływającej. Służyła do kotwiczenia statku w dnie oraz wykonywania jednostką manewrów. Typ ten charakteryzuje się osadzeniem ruchomych łukowato wygiętych ramion w sposób wahliwy na osi umocowanej w widłach pięty trzonu. Na obu końcach ramion wykute są 2 łapy sercowatego kształtu. Kotwice tego typu były używane powszechnie w XIX wieku. Były modyfikacją tradycyjnych kotwic admiralicji. John Trotman opatentował ten typ w 1852 roku. Kotwice tego typu mogły mieć różne rozmiary, od małych do ponad 2-m długości używanych na dużych statkach.