Muszla ślimaka z gatunku Charonia tritonis L., 1758

Numer inwentarza:

CMM/DO/110

Tytuł:

Muszla ślimaka z gatunku Charonia tritonis L., 1758

Autor:

Muzealium przyrodnicze

Czas powstania:

1946-1970

Rodzaj:

Przyroda

Długość:

177 mm

Właściciel:

Narodowe Muzeum Morskie w Gdańsku

Słowa kluczowe:

Muszla ślimaka

Miejsce powstania:

Gatunek występuje w dzielnicach: indopacyficznej, japońskiej, australijskiej i nowozelandzkiej

Miejsce pozyskania:

Dar

Materiał:

Węglan wapnie, konchiolina

Technika:

Muzealium przyrodnicze

Dział:

Oceanografii

Lokalizacja:

Magazyn

Opis:

Muszla z rodziny trytonów. Wysoka, spiczasta skrętka, na której nie ma szczytowych zwojów, stanowi mniej niż połowę wysokości całej muszli. Zwoje wypukłe. Szeroki, ostatni skręt ma zwykle dwa fałdy wzrostu, podobnie jak wszystkie inne skręty. Gładkie, szerokie i spłaszczone spiralne żebra na ostatnim skręcie są oddzielone głębokimi rowkami, na których znajduje się dodatkowe żeberko. Trzy górne żebra guzkowate. Szew jest wyraźnie zagłębiony, górne żebro każdego skrętu faliste i pomarszczone. Rynna syfonalna jest krótka i szeroka. Na wrzecionie znajdują się cienkie fałdy, największe przy górnej i dolnej krawędzi otworu. Fałdy tworzą tępo zakończone wyrostki na krawędzi wargi zewnętrznej. Muszla jest kremowa z ciemnobrązowymi plamkami i pomarańczowobrązowym wnętrzem otworu z białymi smugami między zębami wargi zewnętrznej. Jasnobrązowe pasy zdobią fałd wzrostu. Zęby na wrzecionie są białe, a przestrzenie między nimi ciemnobrązowe. Pochodzi z kolekcji podarowanej Muzeum przez Eugeniusza Michno, Polaka mieszkającego na Florydzie. Kolekcja dała początek zbiorom przyrodniczym NMM. Trąborogi żyją na niezbyt głębokim dnie kamienistym lub skalistym, rzadziej piaszczystym. Są groźnymi drapieżnikami, napadają i jedzą w całości rozgwiazdy, strzykwy i małże. Atakują przeciwnika uderzając do przodu ciężką wrzecionowatą muszlą jak maczugą. Często zdobycz jest niewiele mniejsza od napastnika i jej połykanie trwa kilka godzin. Nazwa pochodzi stąd, że ongiś greckiego bożka Trytona przedstawiano często grasującego na muszli z tego rodzaju czy gatunku. Gdy odpiłuje się wierzchołek muszli i zadmie w nią, powstaje donośny huczący dźwięk. Rogi były używane pospolicie przez starożytnych Greków, legiony rzymskie, a nawet i dzisiaj rybacy na Morzu Śródziemnym używają ich jako rogów mgłowych.