Ość jednozębna do połowu węgorzy

Numer inwentarza:

NMM/OR/1409

Tytuł:

Ość jednozębna do połowu węgorzy

Autor:

Nieznane

Czas powstania:

I poł. XX w.

Długość:

33,3 cm

Szerokość:

15,7 cm

Głębokość:

3,1 cm

Właściciel:

Narodowe Muzeum Morskie w Gdańsku

Miejsce powstania:

Polska

Miejsce pozyskania:

Dar

Materiał:

żelazo

Technika:

kucie

Dział:

Muzeum Rybołówstwa

Lokalizacja:

magazyn

Opis:

Ość jednozębna dwuramienna do połowu węgorzy, zwana bodarzem. Wykuta z żelaza, 2 ramiona rozchylone na boki, w środku krótszy szpikulec z zadziorem. Końce ramion płaskie dł. 8 cm. Ich wygięta łukiem część środkowa wykuta w formie pręta o przekroju czworokątnym. Dł. szpikulca 13,6 cm, przekrój okrągły, zadzior w formie V, szpikulec przynitowany do spłaszczonego środka bodarza. Na szczycie tuleja (dł. 11,5 cm, średnica wewnętrzna 3,1 cm) do osadzenia drzewca. Ma przekrój okrągły utworzony przez zawinięte, półokrągłe boki (skrzydła) stykające się niemal ze sobą. W tych skrzydłach i na szpiczastym końcu tulei otwory na gwoździe do mocowania trzonka. W czasach, kiedy było to dozwolone, bodarz używany był do połowu węgorzy zimą przez przerębel. Osadzany na trzonku o dł. 6-12 m. Rybak dźgał nim dno systematycznie po spirali poszukując węgorzy zimujących w trawie morskiej na dnie Zatoki Gdańskiej lub Puckiej. Dwa ramiona boczne rozchylały się przy zetknięciu z dnem, a na środkowy kolec nabijała się ryba. Ości tego typu używane były na całym polskim wybrzeżu morskim od Braniewa po Szczecin.

Bibliografia:

M. Znamierowska-Prüfferowa, Rybackie narzędzia kolne w Polsce i w krajach sąsiednich, Toruń 1957, s. 75-79, tabl. 32, 33.