Bodarz węgorzowy

Numer inwentarza:

CMM/OR/946

Tytuł:

Bodarz węgorzowy

Autor:

Kaszubi

Czas powstania:

przed 1939 r.

Wysokość:

30 cm

Szerokość:

36 cm

Właściciel:

Narodowe Muzeum Morskie w Gdańsku

Miejsce powstania:

Polska

Miejsce pozyskania:

Zakup

Materiał:

blacha żelazna, sznurek

Technika:

rzemiosło

Dział:

Muzeum Rybołówstwa

Lokalizacja:

magazyn

Opis:

Bodarz do połowu węgorzy używany był do zimowego połowu z lodu, metodą określaną przez Kaszubów jako “na dźganego”. Zdarzało się również używanie bodarzy latem, do dźgania węgorzy z pozostawionej w dryfie łodzi. Sposób ten jest niszczący niewymiarowe okazy oraz kaleczący węgorze, od dawna uznawany jest za kłusowniczy. W okresie międzywojennym warunkowo zezwolono tylko na połów bodarzami z jednym zębem. Jest to grzbietowy bodarz o zwiększonej liczbie zębów (siedem) i nietypowym i rzadko spotykanym zaokrąglonym kształcie grzbietu. Wymiary: szerokość 36 cm, wysokość 30 cm. Grzbiet, składający się z 8 szerokich zębów oraz trzonu do mocowania drzewca, wykonany został z jednego kawałka blachy. Zęby wzmocnione są przynitowanym, przebiegającym wzdłuż płaskownikiem. Zęby ostre, z zadziorami, dowiązane są cienkim sznurkiem do płaskownika i grzbietu. Nazwa gwarowa: “bodarz”.